We hebben allemaal wel is van die dagen, dat je kindje alleen maar streken uithaalt en je 10x iets kan zeggen tegen ze maar ze gewoon niet willen luisteren. Van die dagen dat je ze het liefste gewoon achter het behang plakt. Maar ligt het er dan aan dat je kind die dag gewoon écht niet wil luisteren of is het een reflectie van jouw eigen humeur die dag?
Geen leuke dag
Soms zijn er van die dagen dat je het gevoel hebt dat je alleen maar politieagentje aan het spelen bent. Dat alle activiteiten die je had gepland voor ze gewoon niet voor elkaar komen en dat je alleen maar aan het mopperen bent en ’s avonds helemaal doodop op de bank ligt. Maar ligt dit alles er dan aan dat de kindjes écht vervelend zijn of vind jij jouw kindje lastig doordat jij die dag misschien wat humeuriger bent?
Als ik kijk naar mijn dagen op de groep, als pedagogisch medewerker, zijn de dagen dat de kindjes in mijn ogen ‘vervelend’ zijn meestal de dagen dat ik zelf al niet helemaal lekker in mijn vel zit. Dan is elk klein dingetje wat ‘vervelend’ over kan komen al genoeg om bij mij de emmer over te laten lopen. Voor zover kinderen ‘vervelend’ kunnen zijn natuurlijk.
Relativeren, adem in adem uit
Wat ik op dit soort momenten doe, is even een stapje terugnemen om de situatie te kunnen relativeren. Dit helpt mij op dat moment. Kinderen kijken heel erg naar de volwassenen in hun naaste omgeving (papa, mama, juffen, meesters, etc.). Wij zijn nou eenmaal hun grote voorbeeld. Dus zijn ze op zo’n moment gewoon ook écht ‘vervelend’ of weerspiegelt hun gedrag hoe jij je op dat moment voelt? Op dit soort momenten neem ik een stapje terug en kijk ik naar wat het kindje op dat moment nodig heeft. Vraag ik op dat moment teveel van ze? Hebben ze even knuffeltijd nodig? Zijn ze moe? Wat kan ik op dit moment doen om de situatie voor hun weer goed te krijgen.
